Συγχώρεσέ με αν μιλώ σαν ηλιοτρόπιο στραμμένο στο
σκοτάδι – πριν σβήσουν όλα μου τ’ αστέρια κι απογίνω
μαύρη τρύπα, στην τσάντα ψάχνω τη φυγή

ήταν γεμάτη κάποτε κοσμήματα, κειμήλια της άνοιξης
των δεκαοχτώ μου χρόνων – και μ’ ένα κρύσταλλο
κορμί πριν θήκες το χαράξουν

μέσα της θήλαζα ένα παιδί με τον ομφάλιο λώρο του,
λιγάκι φως το σούρουπο στα δαγκωμένα στήθη –
ώσπου το άρπαξαν οι ξένες αγκαλιές

τώρα στο κρεβάτι πεταμένη, ούτε καθρεφτάκια έχει
ούτε καλλωπιστικά – σκόρπιες μόνο αποδείξεις και
χαρτιά τσαλακωμένα.

       Κατά ανεφίκτου γλυφές, 1 της γυναικός τριάντα παγιδεύσεις, εκδόσεις ΑΩ, 2021