Τα ομοιώματα των ανθρώπων στις βιτρίνες
φοβάμαι,
φοβάμαι μη δραπέτευσαν,
όπως των μελλοθανάτων τα όνειρα.
Τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν
σε μια έκλαμψη πάθους
και πια δεν γνωρίζονται, φοβάμαι.
Φοβάμαι τον αργό θάνατο των αισθημάτων,
τον μοναδικό επιβάτη
του τελευταίου λεωφορείου.
Τις συμφωνίες των εμπόρων,
όταν ναυλώνουν τα πλοία των σκλάβων.
Την καθημερινή ακαμψία των τμηματαρχών
φοβάμαι,
τους αυτόπτες μάρτυρες,
τον άσωτο την ώρα της επιστροφής
και τα καλά λόγια των γειτόνων.
Μα πιο πολύ
τα ομοιώματα των ανθρώπων φοβάμαι
μη δραπετεύσουν,
όπως των μελλοθανάτων τα όνειρα.

      Καντάδες για ένα δαίμονα, Φίλντισι, 2014