Prospero

7: ποίηση για video games
2011

Και αν λείπουν τώρα χρώματα δεν έχει σημασία
Είναι μπρούμυτα ξαπλωμένος πάνω μου θαρρώ νεκρός
Τα χείλη του βρίσκονται σε ανάδελφο εμφύλιο
Αρνούνται να ακουμπήσουν το ένα πάνω στο άλλο
Μήπως φοβούνται πως με τη συνάντηση θα ανατινάξουν τον εαυτό
που φέρουν γύρω τους;
Αλλά αυτά τα δύο χείλη του ακουμπούν εμένα
Γύρω μας ένας απάνεμος καιρός ανήμπορος να σηκώσει ακόμη και φτερό
Ο ουρανός επάνω είναι αταλάντευτος
Την έξω θάλασσα τη βλέπουμε συχνά από τυχαίες διόδους
Είναι υπαρκτή με κάτι φρούρια κύματα
Αλλά εμείς είμαστε σύμπλεγμα
Χάσκουμε πάνω από τη μυρμηγκοφωλιά
Εκατομμύρια άοκνα βλέμματα μας περπατούν και μας τυλίγουν
Η μυρμηγκοφωλιά κατοικείται ανελέητα
Μας ανήκει όπως όλα στο νησί είναι δική μας
Γι' αυτό εάν εμείς το θέλουμε είμαστε τυφλοί σαν θάλασσα
Για το σύμπαν που ορίσαμε είμαστε η όραση

  7: ποίηση για video games, Νεφέλη, 2011

Περισσότερα από τον/την Αμανατίδης Βασίλης

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά