Όχι λοιπόν εγωισμοί. Απόψε που βαλτώνει η
καρδιά μέσα στον λάκκο ουρανό και αναβλύζει
ξανά το δάκρυ μέσα σε σύννεφα περαστικά θα
σου μιλήσω για τη βροχή που σκάβει ψάχνοντας
τον σπόρο μες στο χώμα, απόψε που βαλτώνει η
καρδιά μέσα στον λάκκο χρόνο και σκαρφαλώνει
ο λυγμός μέσα στης θλίψης το λαγούμι έναν έναν
τους αναβαθμούς της απόγνωσης θα σου μιλήσω
για το χιόνι που πέφτει εδώ σε μέρη όμορα βάφο-
ντας λευκό της φρίκης το κελί σ’ ένα βαθύ φεγγάρι
εσύ θα μου θυμίσεις τα καλλικέλαδα πουλιά εσύ,
μπαμπάκα, εσύ θα με πάρεις από το χέρι στα-
νικά και θα σκαρώσουμε μαζί τους κόμπους από
σεντόνια παλαιά την κλίμακα ως τ’ αστέρια και
θα μου δείξεις την πόλη που φτιάξαμε αλλιώς μες
στο λαμπύρισμα της νύχτας να καθεύδουνε γαλή-
νια όλα τ’ αγέννητα μωρά στο στήθος χάσκοντας
το γάλα που σε θήλασε μες στην ανατολή ο μέγας
ήλιος και να ξυπνάν έως το ένα τα ζούδια τα που-
λιά παιδιά να παίζουνε και να γελάνε στην όαση
αυτή που ανέστησα μοχθώντας μες στην έρημο
από τον πρώτο κόκκο. Εσύ μου δείχνεις με το
χέρι ένα ένα όσα σκαλίσαμε μ’ υπομονή και κόπο
κηπευτικά τα δέντρα κανάλια αρδευτικά ημερε-
μένα ζώα οικόσιτα, όλα νεκρά, κι εγώ βγάζω και
σου εμπιστεύομαι ζεστή στο χέρι την καρδιά κι
εσύ κοιτώντας μ’ απορία σου λέω «προχώρα πα-
ρακάτω – πήγαινε σκάψε φύτεψε απ’ το μηδέν
τον σπόρο μου σε χώματα δικά σου».

      Η μονωδία της έρημος, Κέδρος, 2019