Ξημέρωνε και το πρόσωπό μου

Τα παραμύθια της έρημος
2017

Ξημέρωνε και το πρόσωπό μου κιόλας υγρό καθρεφτι-
ζόταν στον ήλιο. Γιατί αυτό το πρόσωπο ήμουν εγώ;
Ετούτα τα μάτια ετούτο το στόμα ετούτα τα χείλη όλ’
από άμμο γιατί ήμουν εγώ; Η άμμος γιατί ήτανε άμμος
κι ετούτη η κουφόβραση ένυλη που με κύκλωνε από
παντού γιατί δεν ήτανε άμμος; Ετούτη η τρύπα στον
ουρανό που ήτανε φως και λάβα φωτιά και με ρουφού-
σε σαν ψίχουλο κι εγώ γαντζωνόμουν από τις αντιστά-
σεις μου στην κατάποση γιατί ήτανε ήλιος, ήλιος γιατί
σε λέγαν ζωή; Δεν μπορούσα να καταλάβω και δεν πε-
ρίμενα από κανέναν να μου το εξηγήσει. Μόνο περπά-
ταγα. Χαράκων’ η άμμος με το μαχαίρι τα μάγουλά μου
λάξευε τα χαρακτηριστικά μου. Έμενε ένα καινούργιο
πρόσωπο σπασμένα όστρακα στην άμμο.


Άπλωνε η άμμος μι’ ανύπαρκτη θάλασσα και στέγνων’
η αγκαλιά μου.


Κατρακυλούσα το κύμα και γαντζωνόμουν την αγωνία.


Έπρεπε να μάθω να περπατώ με τα δύο να τρέχω να
μη μπουσουλώ.

 

      Τα παραμύθια της έρημος, Κέδρος, 2017

Περισσότερα από τον/την Αϊναλής Ζ.Δ.

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά