«Τα δάχτυλα των ψηφοφόρων πρέπει να κοπούνε από τη ρίζα»,
μου είπες,
και πήρες να ταξιδεύεις σε μιαν άγνωρη θάλασσα
εγώ σ’ έβλεπα να βαδίζεις στα κύματ’ ατάραχη
το στήθος χαμαιλέοντα το άσπρο του αφρού των
και πέφταν τα δόντια από το στόμα μου
σαν όξινη βροχή στην περιφέρεια των βημάτων σου.

Σε είδα τότε να σκύβεις και να μαζεύεις υγρή σταγόνα-σταγόνα τη θάλασσα.

Εισακουσθήκαν οι προσευχές μου, ψιθύρισα, κι έκανα να ευχαριστήσω
μάταια ένα μελάνωμα στην άκρη του θόλου - τόσο ήθελα ν’ αφήσω την
καρδιά μου να χτυπήσει ξανά. Είχα βαρεθεί να μετρώ με το μάτι τις μύτες
των άστρων, να κουλουριάζομαι ευρυγώνιος στον πήχη του άβακα,
να τρυπώ με διαβήτες το θόλο χαράσσοντας σχέδια. Ήθελα ν’ ανοίξω
τα χέρια σταυρό ζητώντας τον θεό-κεραυνό, να πέσω στα τέσσερα και
να προσκυνώ μια συνείδηση άλλην, έξω από μένα, μια θάλασσα φως.

Έφαγα τη ζωή μου μες στ’ αυτοκίνητα και τ’ αεροπλάνα,
λεωφορεία, τρένα, σταθμοί, τερματικά,
είδα τα λεπτά μου να τρώγονται αλεσμένα στις μυλόπετρες των διοδίων
τη μαγγανεία των τελωνείων - τα καυλωμένα τυφέκια και τα μυδραλιοφόρα.
Είδα δέντρα να φυτρώνουνε, ν’ ακμάζουνε, ν’ αναπαράγονται και να πεθαίνουν.
Είδα το χρόνο να τρώγεται και να γίνεται άμμος.
Πέρασα πάνω από τις πολιτείες ουρανομήκης, έξω απ’ τους ανθρώπους,
σαν τον Πρωτέα, υποκαθιστώντας το χρόνο μου με το χρόνο τους.
Διέθεσα όλο το χρόνο που είχα για να ζήσω μακριά απ’ τον εαυτό μου
αναζητώντας τον εαυτό μου.

Τώρα δεν έχω τίποτα για να εγκαταλείψω.
Μόνο τη σιωπή.
Κι εκείνη δική σου.

      Η σιωπή της Σίβας, Vakxikon.gr, Αθήνα, 2011· 2016