Χρωστάω κάτι. Αλλά δεν έχω το θάρρος
Να εξοφλήσω εν ζωή.
Θα 'πρεπε αυτό το μαύρο ρύζι της βροχής
Να με θρέψει σαν τίμιο άνθρωπο.
Να λάβω έξωθεν τις βιταμίνες του πένθους
Που μόνος του δεν μεταβολίζει σ' ευψυχία
Ο οργανισμός μου ο μίζερος.
Τι ντροπή τέτοια καχεξία...
Δες τα πουλιά: Διωγμένα από την άθλια πόλη
Με τις πρώτες βροντές ξεσηκώνονται,
Ορμούν όλα μαζί κι αποκαλύπτονται
Και δεν χρωστάνε τίποτε σε κανέναν.

    Παράκτιος οικισμός, Μελάνι, 2017