Εκείνο το πορτρέτο στο σπίτι,
συνέχεια κινείται.
Βρίσκει παντού γωνιές να χωθεί.
Όλος ο χώρος η κλειδαρότρυπά του.
Έχοντας αλλάξει χρώματα και μορφές,
κινείται έξω απ’ τον εαυτό του.
Πίνει νερό, ακούει προσεκτικά τη μάνα.
Οι πόρτες δεν κλείνουν πια.
Στενεύει το μόνο πέρασμα.
Τεντώνομαι.
Πάντα βρίσκεις χάνοντας αυτό το χαμόγελο.

       Το αλκοολόγιο, Εκάτη, 2015.