Τα εκχιονιστικά πέτυχαν στο έδαφος και πάλι πιάνουν δουλειά και με την ίδια πορεία. Συνέβη. Βγαίνοντας από το κρύο να προσπαθούμε ν’ακούσουμε την ίδια ιστορία στην οποία τίποτα δεν αποφασίζεται κι όλα μένουν όμοια να επαναλαμβάνονται σαν μια άδεια δύναμη που πια δεν απειλεί, δαγκώνεται χωρίς να δαγκώνει και πρόκειται να εξαφανιστεί. Κοιταζόμαστε. Σαν πεταλούδες και χωρίς βιασύνη. Αυτοί που υποφέρουν κάθονται πλάι κι ανάμεσά μας κομμένοι σε κομματάκια. Ένα ελάττωμα στο χειμωνιάτικο άγραφο φως. Μελανιασμένοι ακούνε μονάχα δεν βλέπουν, την προσδοκία να σ’ αναζητώ με το κεφάλι μου να κρατά την αναμονή έτσι γερμένο μπροστά και στο πιο μακρινό του σχήμα. Κοιταζόμαστε. Θέλω να σου πω μείνε, μπορώ και χειρότερα.

Μείνε αν
Όλα γκρεμίζονται
Οι λέξεις είναι καθαρές
Τόσο σαν να σ' αγκάλιαζα
Το φως αποκαλύπτει
Ερείπια
Ένα φόρεμα
Ένα σακατεμενο στόμα
Που είναι ο χρόνος
Όταν με κοιτάζεις
Όλα αιμορραγούν
Γιατί μένεις γυμνή
Δίχως φυσιογνωμία
Δεν σε γνωρίζω
Απροσδιόριστα στέκω
Πλάι στην κοιλιά σου
Τα χέρια σου
Αυτό που κρύβει η νύχτα
Όλα πυρρακτώνονται
Όλα καταρρέουν
Γιατί σ' αγαπώ
Γιατί το λένε τα μάτια σου

      Στροφορμή, 2016, Straw Dogs, Λευκωσία