"Στη φυλακή,
ξυπνάω σε δύο κόσμους."
Στον πρώτο κόσμο η μοίρα,
έχει το πρόσωπο μιας νύχτας
εκείνης με τα κάτασπρα δόντια
και τη βελουδένια πέτσα.

Στη νύχτα λοιπόν αυτή,
κάθεται ο πρώτος κόσμος
κάθεται κι ο αέρας από πάνω γυάλινος
οι αναμνήσεις κάθονται
συντροφεύουν τους ανθρώπους,
μακάρια,
σε πλήρη ακαμψία
σε κακοήθη ευτυχία
γαλήνια
και όλα ελλιπή.

Στον δεύτερο κόσμο η μοίρα
έχει το πρόσωπο μιας μέρας στο τέλος
ή μιας νύχτας στην αρχή,
δε ξεχωρίζω.
Εδώ ο αέρας μοιάζει αγριεμένος ταύρος
με διάθεση για εκδίκηση
οι αναμνήσεις
στοιχειώνουν τους ανθρώπους
οι τύψεις στύβουν τα κεφάλια
ακούραστα,
τραγουδούν τα αίματα
αμείλικτα καίει φωτιά
σαν τη μεγάλη δίκη.

Παίρνουν όλοι σειρά
περνούν από μπροστά
ένοχοι κι αθώοι,
όλα στην εντέλεια
όλα με το ζόρι
όλα ελλιπή.
"Στη φυλακή,
ξυπνάω σε δύο κόσμους."

      Στον δεύτερο κόσμο η μοίρα, Ενδυμίων, 2011