Κατάπιαμε το ίδιο μας το στόμα
Βουλιάζοντάς το στην κοιλιά.
Χορτάσαμε και πάλι πεινασμένοι όταν
Πάψαν τα λόγια ν’ αποτελούν χρησμούς
Κι άνθρωπε του μέλλοντος
Με το φυλακισμένο πρόσωπο στις χαρακιές
Σαν σε γρατζούνησε ο αριθμός
Δεν σε γνωρίζω δίχως το στόμα
Δίχως να φτύσεις τα κουκούτσια
Από τη σάπια σου μηλιά.

     Σπορά για μια Κυριακή, Εκάτη, 2017