Αγγίζοντας ξύλινα
παράθυρα με υγρούς ορίζοντες
που ο χρόνος εισχωρεί και τους ιδρώνει
μανταλωμένες πόρτες δεν λυγίζουν
χαρίζονται
στα αγριολούλουδα που πλάι τους φυτρώνουν
αυλές-σκιές εγκλωβισμένα σώματα
τόσο σφιχτά που αγαπήθηκαν∙

σκοντάφτοντας σε ξένες αναμνήσεις
ενθυμούμαι.

Τι κι αν η σάρκα μου
δεν έζησε, αυτές
υπήρξαν.

     Με βράγχια ανασαίνω, Γαβριηλίδης, 2016